ਨਾਜ਼ਿਮ ਨੇ ਅਪਨਾ ਲਹਿਜਾ ਔਰ ਕੜਾ ਕਰਕੇ ਨਈਮ ਸੇ ਕਹਾ “ਬਗ਼ੈਰ ਇਜਾਜ਼ਤ ਤੁਮ ਅੰਦਰ ਚਲੇ ਆਏ,ਜਾਓ ਭਾਗ ਜਾਓ ਯਹਾਂ ਸੇ”
ਨਈਮ ਏਕ ਤਸਵੀਰ ਕੋ ਦੇਖ ਕਰ ਦੇਰ ਤਕ ਦੇਖਨਾ ਚਾਹਤਾ ਥਾ ਮਗਰ ਉਸੇ ਬਾ-ਦਿਲ ਨਖ਼ਵਾਸਤਾ(ਅਣਚਾਹਿਆਂ) ਵਹਾਂ ਸੇ ਨਿਕਲਨਾ ਪੜਾ………..ਸੀਧਾ ਅਪਨੇ ਘਰ ਗਯਾ,ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਪਰ ਦਸਤਕ ਦੀ,ਉਸਕਾ ਨੌਕਰ ਫ਼ਜ਼ਲੂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਾ!
ਨਈਮ ਨੇ ਉਸਸੇ ਦਰਖ਼ਾਸਤ ਕੀ!
“ਕਯਾ ਮੈਂ ਅੰਦਰ ਆ ਸਕਤਾ ਹੂੰ?”
ਫ਼ਜ਼ਲੂ ਬੌਖਲਾ ਗਯਾ……..”ਹਜ਼ੂਰ…………ਹਜ਼ੂਰ………ਯੇ ਆਪਕਾ ਅਪਨਾ ਘਰ ਹੈ ਇਜਾਜ਼ਤੀ ਕੈਸੀ?”
ਨਈਮ ਨੇ ਉਸਸੇ ਕਹਾ
“ਨਹੀਂ ਫ਼ਜ਼ਲੂ…………..ਯੇ ਮੇਰਾ ਘਰ ਨਹੀਂ………ਯੇ ਘਰ ਜੋ ਮੁਝੇ ਰਾਹਤ ਬਖ਼ਸ਼ਤਾ ਹੈ, ਕੈਸੇ ਮੇਰਾ ਹੋ ਸਕਤਾ ਹੈ……..ਮੁਝੇ ਅਬ ਏਕ ਬੜੀ ਬਾਤ ਮਾਲੂਮ ਹੁਈ ਹੈ”
ਫ਼ਜ਼ਲੂ ਨੇ ਬੜੇ ਅਦਬ ਸੇ ਪੂਛਾਂ
“ਕਯਾ ਸਰਕਾਰ?”
ਨਈਮ ਨੇ ਕਹਾ
“ਯਹੀ ਕਿ ਯੇ ਮੇਰਾ ਘਰ ਮਾ ਨਹੀਂ……..ਅਲਬੱਤਾ ਉਸਕਾ ਗਰਦੋ-ਗੁਬਾਰ………ਉਸਕੀ ਤਮਾਮ ਗ਼ਿਲਾਜ਼ਤੇਂ(ਉਲਝਣਾਂ) ,ਮੇਰੀ ਹੈਂ………ਵੋਹ ਤਮਾਮ ਚੀਜ਼ੇਂ ਜਿਨ ਸੇ ਮੁਝੇ ਕੋਫ਼ਤ ਕੋਫ਼ਤ ਹੋਤੀ ਹੈ ਮੇਰੀ ਹੈਂ ਲੇਕਿਨ ਵੋਹ ਤਮਾਮ ਚੀਜ਼ੇਂ ਜਿਨਸੇ ਮੁਝੇ ਰਾਹਤ ਪਹੁੰਚਤੀ ਹੈ ਕਿਸੀ ਔਰ ਕੀ…………..ਖ਼ੁਦਾ ਜਾਨੇ ਕਿਸ ਕੀ………… ਮੈਂ ਅਬ ਡਰਤਾ ਹੂੰ……..ਕਿਸੀ ਅੱਛੀ ਚੀਜ਼ ਕੋ ਅਪਨਾਨੇ ਸੇ ਖ਼ੌਫ਼ ਲਗਤਾ ਹੈ,ਯੇ ਪਾਨੀ ਮੇਰਾ ਨਹੀਂ………ਯੇ ਹਵਾ ਮੇਰੀ ਨਹੀਂ……………..ਯੇ ਆਸਮਾਨ ਮੇਰਾ ਨਹੀਂ………ਵੋਹ ਲਿਹਾਫ਼(ਰਜਾਈ) ਜੋ ਮੈਂ ਸਰਦਿਓਂ ਮੇਂ ਓਢਤਾ ਹੂੰ ਮੇਰਾ ਨਹੀਂ……….ਇਸਲਿਏ ਕਿ ਮੈਂ ਉਸਸੇ ਰਾਹਤ ਤਲਬ(ਮੰਗਣਾ) ਕਰਤਾ ਥਾ!”
ਫ਼ਜ਼ਲੂ ਜਾਓ……….ਤੁਮ ਭੀ ਮੇਰੇ ਨਹੀਂ!
ਨਈਮ ਨੇ ਫ਼ਜ਼ਲੂ ਕੋ ਕੋਈ ਬਾਤ ਕਰਨੇ ਨਾ ਦੀ!
ਵੋਹ ਚਲਾ ਗਯਾ!
ਰਾਤ ਕੇ ਦਸ ਬਜ ਚੁਕੇ ਥੇ!
ਹੀਰਾ ਮੰਡੀ ਕੇ ਏਕ ਕੋਠੇ ਸੇ ‘ਪਿਆਬਨ ਨਾਹੀਂ ਆਵਤ ਚੇਂ’ ਕੇ ਬੋਲ ਬਾਹਰ ਉੜ-ਉੜ ਕੇ ਆ ਰਹੇ ਥੇ!
ਨਈਮ ਉਸ ਕੋਠੇ ਪਰ ਚਲਾ ਗਯਾ!
ਅੰਦਰ ਮੁਜਰਾ ਸੁਨਨੇ ਵਾਲੇ ਤੀਨ-ਚਾਰ ਮਰਦੋਂ ਕੀ ਤਰਫ਼ ਦੇਖਾ……….ਤਵਾਇਫ਼ ਸੇ ਕਹਾ,
“ਇਨ ਅਸਹਾਬ(ਮਾਲਿਕਾਂ) ਕੋ ਕੋਈ ਐਤਰਾਜ਼ ਤੋ ਨਹੀਂ ਹੋਗਾ”
ਤਵਾਇਫ਼ ਮੁਸਕੁਰਾਈ!
“ਇਨ੍ਹੇਂ ਕਯਾ ਐਤਰਾਜ਼ ਹੋ ਸਕਤਾ ਹੈ………….ਇਧਰ ਮਸੰਦ(ਤਕੀਆ) ਪਰ ਬੈਠਿਏ……ਆਓ ਤਕੀਆ ਲੇ ਲੀਜਿਏ”
ਨਈਮ ਬੈਠ ਗਯਾ……….ਉਸਨੇ ਕਮਰੇ ਕਾ ਜਾਇਜ਼ਾ ਲਿਆ ਔਰ ਉਸ ਤਵਾਇਫ਼ ਸੇ ਕਹਾ, “ਯੇ ਕਿਤਨੀ ਅੱਛੀ ਜਗ੍ਹਾ ਹੈ”
ਤਵਾਇਫ਼ ਸੰਜੀਦਾ ਹੋ ਗਈ!
“ਆਪ ਕਯਾ ਮਜ਼ਾਕ ਉੜਾਨੇ ਆਏ ਹੈਂ…………ਯੇ ਅੱਛੀ ਜਗ੍ਹਾ ਹੈ……….ਜਿਸੇ ਤੁਮ ਸ਼ਰੀਫ਼ ਹਦ ਸੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਗੰਦੀ ਜਗ੍ਹਾ ਕਹਿਤੇ ਹੈਂ”
ਨਈਮ ਨੇ ਉਸਸੇ ਕਹਾ,
ਯੇ ਅੱਛੀ ਜਗ੍ਹਾ ਇਸਲਿਏ ਹੈ ਕਿ ਯਹਾਂ ‘ਬਗ਼ੈਰ ਇਜਾਜ਼ਤ ਕੇ ਆਨਾ ਮਨ੍ਹਾ ਹੈ’ ਕਾ ਬੋਰਡ ਆਵਰੀਨਾ(ਟੰਗਿਆ ਹੋਇਆ) ਨਹੀਂ ਹੈ!”
ਯੇ ਸੁਨ ਕੇ ਤਵਾਇਫ਼ ਔਰ ਉਸਕਾ ਮੁਜਰਾ ਸੁਨਨੇ ਵਾਲੇ ਤਮਾਸ਼ਬੀਨ ਹੰਸਨੇ ਲਗੇ!
ਨਈਮ ਨੇ ਐਸਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕਿਆ ਕਿ ਦੁਨੀਆ ਏਕ ਉਸ ਕਿਸਮ ਕੀ ਤਵਾਇਫ਼ ਹੈ ਜਿਸਕਾ ਮੁਜਰਾ ਸੁਨਨੇ ਕੇ ਲਿਏ ਇਸ ਕਿਸਮ ਕੇ ਚੁਗ਼ਦ(ਬੇਵਕੂਫ਼) ਆਤੇ ਹੈਂ!
